Το ημερολόγιο γράφει 26 του Απρίλη και η ώρα είναι 22:45. Έχουμε 2021, μία χρονιά που περιμέναμε πώς και πώς, αλλά μέχρι στιγμής δεν μας έχει δώσει τίποτα διαφορετικό.
Δεν έχουν περάσει παρά λίγα λεπτά απ΄ όταν τελείωσε μία online συναυλία ενός από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, του Ταφ Λάθος. Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα καιρό το συγκεκριμένο live, έστω και έτσι, διαδικτυακά. Έβαλα τη μπλούζα που έχω με το λογότυπο του Ταφ, γέμισα ένα ποτήρι κρασί, χαμήλωσα τα φώτα και δυνάμωσα την ένταση. Και αυτό ήταν ό, τι πιο κοντινό θα απολαύσω σε συναυλία φέτος!
Έπιασα τον εαυτό μου να το απολαμβάνει και προς στιγμήν τρόμαξα! Δεν έχω ζήσει πολλές συναυλίες από κοντά λόγω του ότι ζω μόνιμα στη Λέσβο, αλλά έχω παρευρεθεί σε κάποιες και η εμπειρία ήταν μοναδική!
Και τώρα τί; Κατέληξες να απολαμβάνεις συναυλία στο σαλόνι σου; Μόνος σου; Χωρίς κάποιον να σε σπρώχνει για να δει καλύτερα; Χωρίς κάποιον ψηλότερο να μπαίνει μπροστά σου να σε ενοχλεί; Χωρίς κάποιον καυλωμένο να ανάβει καπνογόνο σε κλειστό χώρο και να μην μπορείς να αναπνεύσεις; Χωρίς σπρώξιμο και moshpit;
Αποφάσισα να το αφήσω να περάσει και να απολαύσω το live. Ο Παναγιώτης και η μπάντα του πραγματικά τα έδωσαν όλα και η συναυλία ήταν εξαιρετική. Όπως τότε στο Piraeus Academy, τον Ιανουάριο του ‘17 που τον είχα δει από κοντά. Όπου είχα βρεθεί με τον φίλο μου τον Πάρη ανάμεσα σε 1500 άτομα, σε κλειστό χώρο. Κάτι που τώρα μοιάζει τόσο ουτοπικό.
Η ώρα πήγε 23:15 και περιμένω να περάσουν 45 λεπτά ακόμα για να ανοίξει η πλατφόρμα και να κλείσω ραντεβού για εμβόλιο.
Θέλω αυτό να είναι το τελευταίο live που είδα στο σαλόνι μου.
Και του χρόνου τέτοιες μέρες, θέλω να τα συζητάω με την παρέα μου πίνοντας κρασί σε ένα τραπέζι δέκα ατόμων. Και να τους λέω, όπως λέει και ο Ταφ στην “Παντομίμα”, ότι μπορούμε “ώρες ατέλειωτες να γράφουμε γι’ αυτά”!
Καλή λευτεριά!