Μα καλά,πώς μπορείς και ταξιδεύεις μόνος σου;

Αυτή είναι μία ερώτηση που έχω δεχθεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Κάποιοι βέβαια ρωτάνε και πιο συγκεκριμένα πράγματα. Πώς μπορώ για παράδειγμα να κάθομαι σε ένα εστιατόριο να τρώω μόνος μου. Ή ας πούμε πώς απολαμβάνω ένα ταξίδι χωρίς να έχω κάποιον να μιλάω και να μοιράζομαι τις εμπειρίες μαζί του. Είναι και αυτοί που δεν βρίσκουν καν νόημα στο να ταξιδεύει κάποιος μόνος του. Και είμαι και εγώ που αν δεν κάνω τουλάχιστον ένα ταξίδι το χρόνο μόνος μου, το σπίτι δεν με χωράει.

 

Όλα ξεκίνησαν έξι χρόνια πριν, το μακρινό 2014. Είχα μία τρελή επιθυμία για ταξίδι και έψαχνα να βρω συνταξιδιώτη. Δεν με ένοιαζε ο προορισμός, ήθελα να πάω κάπου, οπουδήποτε! Έψαχνα από εδώ, έψαχνα από εκεί, “βρε έλα να πάμε ένα ταξίδι” στον ένα, “δεν με νοιάζει το που” στον άλλο, μάταια. Δεν μπορούσα να βρω ούτε ένα φίλο που να είναι στην ίδια φάση με εμένα και να θέλει σαν τρελός να φύγει από το νησί. Το πήρα απόφαση λοιπόν κάποια στιγμή , και είπα ότι θα το κάνω μόνος μου το ταξίδι. Μέχρι τότε είχα πάει σε ελάχιστα μέρη στο εξωτερικό. Στην Αίγυπτο το 2008 με το σχολείο, στη Προύσα της Τουρκίας με γκρουπ από το νησί, και δύο φορές στη Ρώμη, μία με ταξιδιωτικό πρακτορείο το 2010 για να δω τον Παναθηναϊκό, και μία το 2012 με την τότε κοπέλα μου. Έχοντας λοιπόν ελάχιστη εμπειρία, σκέφτηκα ότι το καλύτερο θα ήταν να πάω σε γνώριμα μέρη. Έκλεισα λοιπόν ένα ταξίδι για τη Ρώμη, προσθέτοντας όμως και λίγες μέρες στη Φλωρεντία. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο Κολοσσαίο και στη Πλατεία του Michelangelo, άνοιξε ένας καινούριος κόσμος μπροστά μου.

 

Από τότε ακολούθησαν πολλά ακόμα solo ταξίδια. Δουβλίνο, Άμστερνταμ, Στρασβούργο, Παρίσι, Νάπολη, Ζυρίχη, Λωζάνη, Γενεύη, Βιέννη, Βουδαπέστη, Λιουμπλιάνα, Μπρατισλάβα, Κοπεγχάγη, Βηρυτός. Αλλά και το πιο μακρινό ταξίδι που έχω κάνει μόνος μέχρι τώρα, σε Ταϊλάνδη και Σιγκαπούρη. Κάθε ένα τόσο όμορφο, όσο και διαφορετικό. Κάθε φορά που επέστρεφα από ένα σόλο ταξίδι, ένας διαφορετικός Γιάννης προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο της Μυτιλήνης. Γιατί το πόσο σε αλλάζει ένα ταξίδι που κάνεις μόνος σου, δεν μπορεί να περιγραφεί επαρκώς, πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις. Εγώ για παράδειγμα έμεινα έκπληκτος με το πόσο άνετα ένιωθα όταν καθόμουν μόνος μου για φαγητό. Ή με το πόσο εύκολα μπορούσα να συνεννοηθώ σε μία χώρα όπως η Γαλλία, που μισούν τα Αγγλικά.  Ή με το πόσα χιλιόμετρα μπορούσα να κάνω περπατώντας στα στενά της Αιώνιας πόλης για να βγάλω λίγες φωτογραφίες ακόμα. Βέβαια μετά έπρεπε να πάω και σε ένα φαρμακείο, και να συνεννοηθώ με τη γλυκιά Ιταλίδα κυριούλα, για να μου δώσει μία αλοιφή να βάλω στον αστράγαλο μου, που είχε πρηστεί  από το πολύ περπάτημα. Δεν θα ξεχάσω επίσης ποτέ το δέος που ένιωσα στην Ιρλανδία, σε ένα από τα πρώτα μου σόλο ταξίδια, όταν επισκέφτηκα τους βράχους του Moher. Είχα μείνει άναυδος να χαζεύω τα κύματα του Ατλαντικού που έσκαγαν με μανία πάνω σε αυτόν τον τεράστιο πετρώδη όγκο. Ή το πόσο απαίσια γεύση είχε το ταρτάρ που είχα παραγγείλει  κατά λάθος στο Παρίσι. Ή το πόσο εντυπωσιασμένος είχα μείνει από τη Σιγκαπούρη, τη πόλη που για εμένα είναι τουλάχιστον εκατό χρόνια μπροστά.

 

Για να απαντήσω λοιπόν στην ερώτηση που μού έχουν κάνει τόσες πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου από το solo traveling. Αυτή η ελευθερία που νιώθεις, το ότι είσαι μόνος σου σε μία ξένη χώρα, χιλιόμετρα μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους, σε μεταμορφώνει στη πιο δυνατή εκδοχή του εαυτού σου. Η αίσθηση πως για ότι κι αν συμβεί, είσαι μόνο εσύ υπεύθυνος και κανένας άλλος. Μόνο εσύ μπορείς να δώσεις τη λύση σε κάποιο πρόβλημα που μπορεί να προκύψει, μόνος σου πρέπει να πάρεις την οποιαδήποτε απόφαση. Είσαι εσύ και ο εαυτός σου, μόνοι σας σε ένα διαρκή εσωτερικό διάλογο χωρίς αρχή και τέλος. Περπατάτε χαμένοι στα προάστια μίας άγνωστης πόλης, με μία φωτογραφική στο χέρι. Εσύ και ο εαυτός σου, η καλύτερη παρέα που θα μπορούσες να έχεις ποτέ. Αν έχεις ταξιδέψει  μόνος σου θα με καταλάβεις. Αν όχι, μήπως επιτέλους ήρθε η ώρα να το σκεφτείς;  

 

Όταν με το καλό τελειώσει αυτή η ιστορία με τον κορονοϊό, που μακάρι να τελειώσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται, θα επιστρέψουμε δριμύτεροι.

 

Μέχρι τότε λοιπόν, όχι απλά  “μένουμε σπίτι”, αλλά μένουμε σπίτι(!) και ψάχνουμε για το πού θα είναι το επόμενο μας ταξίδι!

(φωτογραφία κειμένου nomadsworld.com)