Σήμερα ήταν μία από αυτές τις ημέρες γεμάτες ζωή, που τις απολαμβάνω στο έπακρο.
Σηκώθηκα στην ώρα μου, έφαγα γρήγορα γρήγορα πρωινό και έφυγα για το μαγαζί. Καθώς έβγαινα από το σπίτι, είδα πάνω στην παπουτσοθήκη το απόλυτο αξεσουάρ του προηγούμενου έτους, τη μάσκα μου. Από κεκτημένη ταχύτητα και λόγω συνήθειας , πήγα να την πάρω, αλλά μετά θυμήθηκα ότι δεν μού χρειάζεται πλέον. Πάνε περίπου δύο μήνες απ’ όταν κυκλοφόρησε το εμβόλιο στην ελληνική αγορά και ένας περίπου μήνας απ’ όταν ο ΕΟΔΥ ανακοίνωσε μηδενικά κρούσματα σε όλη την επικράτεια. Ευτυχώς πήραμε το μάθημά μας από την πρώτη επέλαση του ιού τον προηγούμενο χειμώνα και προετοιμαστήκαμε καταλλήλως, και εμείς ως πολίτες αλλά και η κυβέρνηση. Έκανε προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στην Yγεία και φυσικά έφτιαξε από την αρχή τετρακόσιες καινούριες Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Κάπως έτσι λοιπόν, μπορούμε και αναπνέουμε ξανά καθαρό αέρα χωρίς να παρεμβάλλεται κάποια μάσκα.
Πήγα λοιπόν στο μαγαζί και το μεσημέρι έφτασε πολύ γρήγορα. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν σε όλα τα Λαδάδικα, η δουλειά έχει ανέβει πολύ τις τελευταίες ημέρες . Έπαιξε μεγάλο ρόλο φυσικά ότι οι επιχειρήσεις άντεξαν κατά της διάρκεια της κρίσης του κορονοϊού, μένοντας ανοιχτές και έχοντας την απόλυτη στήριξη της κυβέρνησης με φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις όπου αυτές χρειάστηκαν. Έτσι η αγορά συνέχισε να κινείται και δεν υπήρξαν περαιτέρω οικονομικές δυσκολίες.
Κατά τις 15:00 έφυγα για Ασπροπόταμο, να πάω να δω τι γίνεται και στο άλλο μαγαζί. Στη σάλα είχαμε τρεις μεγάλες παρέες Τούρκων και τέσσερα ζευγάρια Ολλανδών και Γερμανών που απολάμβαναν τον ελληνικό ήλιο. Τα σύνορα έχουν ανοίξει πλέον για όλες τις χώρες και δεν χρειάζεται ούτε τεστ ούτε τίποτα. Η τουρκική λίρα ήρθε πάλι στα ίσια της, ο Ερντογάν έκανε πίσω στις απαιτήσεις του και το Αιγαίο ανήκει ακόμα στα ψάρια του. Η παραλία ήταν γεμάτη από ντόπιους, οπότε όλα δούλευαν ρολόι. Έκανα κάποιες δουλειές γραφείου, διευθέτησα κάποιες λεπτομέρειες για την επόμενη μέρα και έφυγα. Πήγαμε βόλτα στο Μόλυβο όλη η παρέα , περίπου 15 άτομα. Φαγητό, ποτό, μια κλασσική καλοκαιρινή βραδιά στο νησί.
Ήταν μία τόσο γεμάτη μέρα η σημερινή! Δεν πρόλαβα να καθίσω λεπτό , και όμως την απόλαυσα όσο τίποτα. Τώρα ωστόσο ήρθε η ώρα για ύπνο.
Τί είναι αυτός ο ήχος όμως; Ακούγεται σαν τον Τζελάκο όταν προσπαθεί να σκαρφαλώσει το πρωί στην πόρτα για να με ξυπνήσει. Εγώ τον άφησα στο μαξιλάρι του όμως, κοιμόταν και έβλεπε όνειρα.
Ή μήπως…
“Η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει το όνειρο. Γιατί να μην μπορεί και το όνειρο να καταστρέψει την πραγματικότητα;”
George Moore, 1852-1933, Ιρλανδός συγγραφέας