Δεν είχαν περάσει παρά λίγες μέρες που είχα δει οτι είχες φτάσει στο νησί, αλλά όπως έλεγα χαριτολογώντας στον φίλο μου τον Πάρη, σε είχα βάλει σε καραντίνα. Οπότε περίμενα να περάσουν λίγες μέρες ακόμη πριν σταματήσω να τα πούμε και να σε καλωσορίσω. Περνώντας λοιπόν τη Δευτέρα το απόγευμα παραξενεύτηκα που δεν καθόσουν στο κλασσικό σου τραπεζάκι. Κοίταξα απέναντι, στο μαγαζί, μήπως για κάποιο λόγο καθόσουν από την άλλη μεριά, αλλά τίποτα, κανένας. Σταμάτησα μετά από λίγα χιλιόμετρα για να κάνω κάτι ψώνια και τότε είδα το μήνυμα που δεν περίμενα να δω ποτέ :
“Καλησπέρα φίλε. Ο Στελάρας πέθανε δυστυχώς. Αν το άκουσες το Σάββατο. Ήταν αυτός που πνίγηκε στο Κανόνι. Σοκ έχουμε πάθει όλοι. Μαζεύουμε όλοι για να κάνουμε το στεφάνι η ότι άλλο μπορούμε να βοηθήσουμε να σταλεί στην Καβάλα αύριο η σορός του. Αυτός που ενδιαφέρεται για όλο αυτό…’’ κτλ.
Έμεινα να κοιτάζω το κινητό μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω αυτό που διαβάζω. Μίλησα με τον κοινό μας φίλο τον Κώστα και μού εξήγησε ακριβώς το συμβάν. Οι διαδικασίες έτρεξαν γρήγορα και έφυγες με το καράβι για Καβάλα με τελικό προορισμό τη γενέτειρά σου τα Γιαννιτσά. Ποιός να σου το έλεγε, ότι το τελευταίο ταξίδι που θα έκανες με καράβι θα ήταν στο δρομολόγιο που δεν σου άρεσε καθόλου. Πάντα ήθελες να φεύγεις για Πειραιά και από εκεί να παίρνεις το λεωφορείο για το βορρά. Και πάντα ήμουν εγώ αυτός που σε πήγαινε στο καράβι. Με δάκρυα στα μάτια έφευγες από τον αγαπημένο σου Ταξιάρχη και σε όλη τη διαδρομή μέχρι το λιμάνι μού μιλούσες για εκείνον και για το πόσες φορές τον έχεις δει στον ύπνο σου. Πίστευες τόσο πολύ ρε Στέλιο, λογικό βέβαια αν αναλογιστεί κανείς πόσο δύσκολη και ταλαιπωρημένη ζωή έζησες. Αλλά όχι να “φύγεις” και στο Κανόνι ρε Στέλιο! Στη παραλία που είχες κάνει χιλιάδες μπάνια από το 1989 που πρωτό-ήρθες στο νησί.
Τώρα ποιος θα μου λέει τρελές ιστορίες με γιαγιάδες και γάτες; Ποιος θα μού λέει γεγονότα από την Τούμπα της δεκαετίας του ’80; Ποιος θα μού τραγουδάει τραγούδια χωρίς κανένα νόημα τα οποία ωστόσο κατά ένα περίεργο τρόπο ακούγονταν τόσο όμορφα; Οι περισσότεροι απλά σε κοιτούσαν και σε κορόιδευαν. Εγώ όμως που μεγάλωσα μαζί σου σε καταλάβαινα όσο κανένας. Και θα σε κουβαλάω πάντα μέσα μου και μαζί μου. Και θα λέω για εσένα στα παιδιά μου. Οτι κάποτε είχα ένα φίλο τρελό που έλεγε πάντα αλήθειες και είχε την πιο αγνή και όμορφη ψυχή. Καλή αντάμωση Στελάρα!
Ο Στέλιος ήταν 53 χρονών και μάς άφησε το Σάββατο 11/7 στη παραλία Κανόνι Θερμής. Έχασε την ισορροπία του καθώς έβγαινε από τη θάλασσα και λόγω του ότι τα πνευμόνια του ήταν αδύναμα, με το λίγο νερό που ήπιε, δυστυχώς πνίγηκε. Δίπλα του υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι. Κλείνω με στίχους της Μαρίζας Ρίζου..
“Νοοτροπία παραλόγου καταλήγω να αποκτώ
και ο δίπλα όταν πεθαίνει δε γυρίζω για να δω.
Όλα αυτά που τον σκοτώνουν κατά βάθος είμαι εγώ
που σαν σύγχρονος δειλός έτρεξα για να κρυφτώ.”