Με αφορμή τα όσα τραγικά έχουν δει το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό, μού ήρθε στο μυαλό μια φράση που μού έχουν πει αρκετές φορές η μαμά μου και η γιαγιά μου.
“ Έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα κάνουμε.”
Εκείνες βέβαια μού το έλεγαν για ασήμαντα πράγματα, όπως κάποιο έθιμο του χωριού, ή κάποια τελείως ανούσια απαίτηση της θρησκείας. Θυμάμαι να εκνευρίζομαι σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις. Αν το κοιτάξουμε ωστόσο λίγο πιο σφαιρικά, αυτή η φράση είναι μια από τις παθογένειες της κοινωνίας που ζούμε.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει το γνωστό “αν δεν έχεις μέσο, δεν μπαίνεις”, όταν πρόκειται για κάποια από τις προκηρύξεις για εισαγωγή στα σώματα ασφαλείας; Ή όταν χρειάζεται να κάνεις μια δουλειά σε μία δημόσια υπηρεσία και σκέφτεσαι πάντα αν έχεις κάποιον γνωστό που θα σε εξυπηρετήσει γρηγορότερα, άσχετα βέβαια αν αυτό θα είναι εις βάρος κάποιου άλλου. Για να μη συζητήσουμε για τη ψήφο που δίνουμε κάθε τετραετία ανάλογα με το τί ρουσφέτι μάς έχει τάξει ο εκάστοτε υποψήφιος.
Θα μού πείτε, ότι έτσι λειτουργεί το “σύστημα” στη χώρα μας.
Θα σάς πω ότι έτσι όπως τα βρήκαμε, έτσι ακριβώς τα κάνουμε και εμείς.
Με την πρώτη ευκαιρία θα πάρουμε τη σειρά κάποιου άλλου σε μία ουρά δημόσιας υπηρεσίας. Θα παρκάρουμε σε μία θέση ΑΜΕΑ έξω από ένα σούπερ μάρκετ, γιατί “δεν είχε άλλη θέση”. Ενώ έχει, απλά δεν θες να περπατήσεις δέκα βήματα παραπάνω. Όταν πάμε στρατό, θα βάλουμε τον πατέρα μας να πάρει τηλέφωνο τον γνωστό του, να μάς βάλει σε καμία λέσχη για να κάνουμε άνετη θητεία. Και πολλά ακόμα που θα μπορούσα να γράφω για ώρες.
Κάποια από αυτά ίσως και να σας φαίνονται ασήμαντα. Δεν έχει να κάνει ωστόσο με τα περιστατικά αυτά καθ’ αυτά, αλλά με τη νοοτροπία του “έλα μωρέ τώρα” και του “στην Ελλάδα είμαστε”.
Κάπως έτσι σκεφτόντουσαν και όλοι αυτοί οι λεχρίτες του καλλιτεχνικού χώρου, που βλέπουν τώρα τις καταγγελίες να πέφτουν η μία πίσω από την άλλη.
Αυτοί έτσι τα βρήκανε, έτσι τα έκαναν… μέχρι τώρα!
Εμείς;