Έχοντας διανύσει το πρώτο μισό του πρώτου μήνα του δεύτερου έτους της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, συνειδητοποιώ ότι αν δεν είχαμε καραντίνα, θα έγραφα απλά ότι έχουμε 15 Ιανουαρίου.
Οι πρώτες μέρες του καινούριου και πολλά υποσχόμενου (θα θέλαμε) έτους, μάς βρίσκουν σε κατάσταση σκληρού lockdown (με συγχωρείτε κύριε Μπαμπινιώτη) στη Λέσβο. Απαγορεύεται λοιπόν οποιαδήποτε μετακίνηση μετά τις 18:00, εκτός αν πρόκειται για λόγους εργασίας ή για κάποια επείγουσα ιατρική ανάγκη. Αυτά βέβαια τα ξέρουν όλοι στο νησί, και αυτό εδώ δεν είναι ακόμα ένα άρθρο που γράφεται για να αναφέρει ξανά τα γνωστά και χιλιοειπωμένα μέτρα.
Η αλλαγή στο ωράριο άλλαξε και το δικό μου πρόγραμμα, και από εκεί που έβγαινα για περπάτημα το απόγευμα, πλέον βγαίνω πρωί. Χθες λοιπόν καθώς επέστρεφα στο σπίτι, διασχίζοντας την πολύβουη οδό Καβέτσου, βρέθηκα αντιμέτωπος με κάποιους ήχους που είχα πολύ καιρό να ακούσω. Οι ενοχλητικές εξατμίσεις και οι κόρνες, έδωσαν τη θέση τους σε παιδικές φωνές και γέλια. Γύρισα το βλέμμα μου στα αριστερά και είδα την ομορφότερη εικόνα που έχω δει εδώ και μήνες. Μικρά παιδιά να παίζουν στην αυλή του σχολείου τους κατά τη διάρκεια του διαλλείματος. Πέρασαν 1-2 λεπτά για να καταλάβω ότι είχα κολλήσει και τα κοιτούσα με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη. Κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά, υπό τον φόβο κυρίως μη με δει κάποιος και με παρεξηγήσει, βρήκα άλλα δύο άτομα να κάνουν ακριβώς ότι και εγώ, να στέκονται και να χαζεύουν τα παιδιά.
Κάπου εκεί λοιπόν και ενώ ξανά πήρα το δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι, συνειδητοποίησα πόσο μας έχουν λείψει τέτοιες καθημερινές εικόνες, που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα δίναμε καν σημασία. Μήπως θα έπρεπε όμως;
Αν δεν είχαμε καραντίνα, και εγώ θα ήμουν ένας από αυτούς που δημιουργούν τη φασαρία στην Καβέτσου. Θα βιαζόμουν να πάω σπίτι και θα εκνευριζόμουν με τους οδηγούς που είχαν παρκάρει στη δεξιά λωρίδα του δρόμου “για δύο λεπτά μόνο”. Θα είχα βυθιστεί στην καθημερινή ρουτίνα και δεν θα μπορούσα να ευχαριστηθώ τέτοιες όμορφες εικόνες.
Ας το έχουμε αυτό στο μυαλό μας για το μέλλον, όταν με το καλό θα βγούμε από αυτή την ιστορία και θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Καλές οι δουλειές, λογικό το άγχος, προβλήματα και αναποδιές θα εμφανίζονται συχνά μπροστά μας. Ας βρίσκουμε όμως το χρόνο να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και να απολαμβάνουμε αυτά που ομορφαίνουν άθελα τους τη ζωή μας.
Τα γράφω σε εσάς, για να τα διαβάζω και εγώ.
Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, καλή χρονιά και καλή δύναμη!