Οδηγάς και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου ένας τεράστιος πλάτανος. Σταματάς διότι έχεις βρεθεί σε διασταύρωση. Απέναντι βλέπεις ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Στα δεξιά σου στο βάθος αχνοφαίνεται ένα χωριό. Ενώ στα αριστερά σου απλώνεται μια καταπράσινη ευθεία που θαρρείς ότι θα σε οδηγήσει στον παράδεισο. Και αυτό ακριβώς κάνει!
Στο τέλος της ευθείας, και ενώ έχεις περάσει από πολλά μικρά-μικρά ενοικιαζόμενα δωμάτια που διαθέτουν τρομερές αυλές με παχύ ίσκιο, απλώνεται μπροστά σου ο καλοκαιρινός παράδεισος της Λέσβου. Αφήνεις το αυτοκίνητό σου στο πάρκινγκ δεξιά, αφού πρώτα έχεις ψάξει μήπως και έχει απομείνει κανένα σημείο με ίσκιο, και φεύγεις κατ’ ευθείαν για το δωμάτιο. Δεν χρειάζονται συστάσεις με τον ιδιοκτήτη, γιατί τόσες φορές που έχεις έρθει, κοντεύετε να γίνετε φίλοι. Παίρνεις το κλειδί, παρατάς τα πράγματά σου και ξεχύνεσαι σαν να μην υπάρχει αύριο στην πιο όμορφη (κατ’ εμέ) παραλία του νησιού. Και είσαι εκεί που θα ‘πρεπε να είσαι!
Η Σκάλα Ερεσού λοιπόν, και όχι η Ερεσός όπως λέμε οι περισσότεροι, είναι ένα μέρος που δεν μοιάζει με κανένα άλλο στο νησί. Έχει μία τόσο διαφορετική αύρα, που ξεκινάς να τη νιώθεις από τη στιγμή που θα στρίψεις στο γήπεδο. Εδώ θα ζήσεις μία διαφορετική Λέσβο.
Μία Λέσβο πολυπολιτισμική και ελεύθερη! Μία Λέσβο που δεν θα σε ρωτήσει ποιος είσαι και τι κάνεις, αλλά θα σου πει “άραξε να πιούμε μια μπύρα”! Μία Λέσβο που δεν θα τη νοιάξει αν μένεις στο πιο φτηνό ενοικιαζόμενο, στο μεγάλο ξενοδοχείο, ή στο κάμπινγκ στη παραλία. Μία Λέσβο που όταν σε δει γυμνόστηθη στην παραλία, δεν θα δώσει καν σημασία, γιατί εδώ αυτό είναι το φυσιολογικό. Και γιατί να μην είναι παντού θα μου πεις, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα. Μία Λέσβο (για να επανέλθουμε), που ναι μεν θα σου δώσει τη δυνατότητα να φας το ψαράκι σου στο ταβερνάκι πάνω στη θάλασσα, αλλά θα σου δώσει και την ευκαιρία να δοκιμάσεις πιάτα από κουζίνες όλου του κόσμου! Μία Λέσβο μοναδική!
Διότι όταν περπατάς σε αυτή εδώ τη Λέσβο χαζεύοντας τα πολλά και ιδιαίτερα γκράφιτι στους δρόμους, χαϊδεύοντας τις αμέτρητες γάτες και κάνοντας πλάκα με τα μικρά παιδιά του χωριού, είσαι αλλού, δεν είσαι πια στο νησί. Το μόνο που σε νοιάζει εδώ, είναι να μη ξέρεις πόσες φορές έχεις μπει και έχεις βγει από τη θάλασσα. Να μη ψάχνεις το κινητό σου για να χαζέψεις στα σόσιαλ, αλλά για να απαθανατίσεις όσες περισσότερες εικόνες μπορείς. Να πας μια βόλτα μέχρι το εκκλησάκι μετά το λιμάνι, να χαζέψεις τα αγάλματα της Σαπφούς, να κολλήσεις ξανά και ξανά κοιτώντας το νησάκι απέναντι.
Και όταν έρθει η ώρα του ηλιοβασιλέματος, να πάρεις γρήγορα θέση στη γωνίτσα του Parasol και να μείνεις σε αυτή τη στιγμή για πάντα! Αναρωτώμενος μόνο δύο πράγματα:
Πόση ομορφιά χωράει σε αυτόν τον τόπο;
Και πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε εδώ;
