Ουγκάντα (δεν) γίναμε

Η ώρα είναι 15:00 και έχω μόνο λίγες ώρες στο νησί.

Φύγαμε χθες το απόγευμα από το Εντέμπε της Ουγκάντας με ενδιάμεσο σταθμό την Αντίς Αμπέμπα. Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η στάση στην Αιθιοπία, μας βοήθησε όσον αφορά την ομαλή επιστροφή μας  στην κανονικότητα.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού στο μαργαριτάρι της Αφρικής, όπως δικαίως ονομάζεται η Ουγκάντα, συναντήσαμε ελάχιστους “Mzungu”, δηλαδή λευκούς. Στο διεθνές αεροδρόμιο της Αντίς Αμπέμπα ωστόσο, όπως είναι λογικό, συναντήσαμε πολλούς ανθρώπους “του είδους μας”. Από τα γλυκά και μονίμως χαμογελαστά πρόσωπα των φίλων μας στη λίμνη Bunyonyi, μεταφερθήκαμε στα μονίμως σκυθρωπά πρόσωπα των ανθρώπων του δυτικού κόσμου.

Πολλοί θα περίμεναν οι ρόλοι να είναι αντίστροφοι. “Φτώχεια, πείνα, έμπολα και άλλα πολλά στην Ουγκάντα, πώς γίνεται να μας λες ότι οι άνθρωποι είναι πιο χαρούμενοι από εμάς; “

Ο μέσος “mzungu” λοιπόν, ζώντας στο “ανεπτυγμένο” κομμάτι αυτού του κόσμου, τριγυρισμένος από αμέτρητα υλικά αγαθά, θεωρεί ότι ζει ευτυχισμένος. Όταν όμως τον ρωτήσεις για την καθημερινότητα του και κατά πόσο προλαβαίνει να απολαύσει πραγματικά όμορφες στιγμές κατά τη διάρκεια της ημέρας, δεν θα προλάβει να σου απαντήσει γιατί θα του έχει έρθει επείγον μέηλ στο κινητό.

Οι άνθρωποι στην Ουγκάντα πράγματι δεν έχουν πολλά. Στα σπίτια των περισσότερων κατοίκων που συναντήσαμε δεν υπάρχει καν τσιμέντο κάτω, αλλά χώμα. Ελάχιστες κατοικίες έχουν ρεύμα, αν και με τις συνεχόμενες διακοπές στην ηλεκτροδότηση είναι ένα και το αυτό. Η πλειοψηφία των ανθρώπων στη επαρχία, τρέφονται με αυτά που καλλιεργούν οι ίδιοι. Εννιά στις δέκα φορές, στο τραπέζι τους θα βρεις ρύζι, πατάτες και φασόλια.  

Όσον αφορά τα παιδιά, η βασική τους γραφική ύλη είναι ένα τετράδιο και ένα μολύβι, για το οποίο χρησιμοποιούν ξυραφάκι για να το ξύσουν, μη έχοντας την “πολυτέλεια” να χρησιμοποιήσουν μία ξύστρα. Το απόγευμα που τελειώνουν από το σχολείο, ξεχύνονται στα χωράφια για να βοηθήσουν τους γονείς τους, ώστε να έχουν ένα πιάτο φαί το βράδυ στο τραπέζι.

Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μας υποδέχθηκαν με τα πιο ζεστά χαμόγελα που έχω δει στη ζωή μου και μας έβαλαν στα σπίτια τους να μας κεράσουν ό,τι είχαν και δεν είχαν. Οι γονείς των παιδιών, οι τρομερά αφοσιωμένοι δάσκαλοι του σχολείου, οι εργάτες που δούλευαν μαζί μας στην ανακαίνιση των αιθουσών διδασκαλίας.

Κανείς δεν τους το επέβαλε, κανείς δεν τους το ζήτησε. Έχουν μάθει ωστόσο στη ζωή τους να δίνουν στον συνάνθρωπο, είτε αυτό λέγεται αγάπη, είτε μία ζεστή αγκαλιά, είτε ένα πιάτο φαί.

Αυτός είναι ο ορισμός της ευτυχίας για τους υπέροχους αυτούς ανθρώπους.

Ουγκάντα μου σε ευχαριστώ για αυτό το μάθημα ζωής που έδωσες σε όλους εμάς τους αληθινά φτωχούς.

ΥΓ. Αν θες να μάθεις και εσύ τί κάναμε στην Ουγκάντα, ακολούθησε την παρακάτω σελίδα: https://www.facebook.com/Wheeling2help