Το χθεσινό βράδυ ήταν από εκείνα που για κάποιο λόγο τα θυμάσαι για χρόνια. Δύο καλές φίλες, μπύρες και ατελείωτες συζητήσεις δίπλα στο κύμα. Το θέμα είναι ότι στο τέλος φεύγεις με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία χαίρεσαι που έχεις ανθρώπους κοντά σου για να μοιράζεσαι τους προβληματισμούς σου, και από την άλλη στενοχωριέσαι γιατί τα θέματα που συζητάτε παραμένουν και θα παραμένουν άλυτα.
Μεγάλο μέρος της συζήτησής μας λοιπόν χθες, αναλώθηκε στις ανθρώπινες σχέσεις. Όντας και οι τρεις στην ηλικιακή ομάδα 26-35, έχουμε ζήσει την μετάβαση από την αγνή εποχή των προσωπικών σχέσεων και επαφών, στη ψηφιακή εποχή των κλειστών και απομακρυσμένων πλέον ανθρώπων, που κρύβονται πίσω από γραπτά μηνύματα και φαινομενικά τέλεια προφίλ στα σόσιαλ μίντια.
Συνδυάζοντας προσωπικές εμπειρίες και των τριών, είδαμε πόσο δύσκολο έχει γίνει πλέον το να έρθεις κοντά με έναν άνθρωπο, είτε σε φιλικό, είτε σε ερωτικό επίπεδο. Κανένας πλέον δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει τον εαυτό του να ανοιχτεί απέναντι σε κάποιον άλλον. Ψάχνουμε απλά να βρούμε εφήμερες σχέσεις που να εξυπηρετούν τις ανάγκες και τις φιλοδοξίες μας.
Δεν προσπαθούμε να χτίσουμε φιλίες που θα κρατήσουν στο χρόνο, απλά θέλουμε έναν άνθρωπο να βγούμε για ένα ποτό. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να ερωτευτεί, απλά ψάχνουμε έναν άνθρωπο να κάνουμε σεξ. Ακόμα και το πιο απλό, όταν είμαστε με κάποιον “φίλοι” στα σόσιαλ, όταν τον δούμε από κοντά δεν του μιλάμε, δεν τον χαιρετάμε! Απύθμενη βλακεία!
Στο τέλος καταλήγουμε όλοι να γκρινιάζουμε για τους γύρω μας (καλή ώρα), αντί να κοιτάξουμε για ακόμη μία φορά το τί κάνουμε εμείς για να αλλάξουμε τη ζωή μας. Δεν φταίνε οι άλλοι, δεν φταίει η κοινωνία, δεν φταίνε οι καταστάσεις, φταις εσύ!
Θα έρθουν καλύτερες μέρες όταν αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
Πάω να ρίξω μια ματιά στον καθρέφτη..